Jennifer Abbott‘un sinema yolculuğunda, Sundance ödüllü Yönetmen (The Corporation), hem kişisel hem de gezegensel yas deneyimleri arasında yakın paralellikler çiziyor. İklim değişikliğinin ön cephelerinden hikayeler, yapımcının Ontario’nun Georgian Körfezi’ndeki çocukluğundan hatıralarla birleşiyor. Bu hikayelerin ortak noktası nedir? Cevap, şaşırtıcı bir şekilde, her şeydir.
The Magnitude of All Things , iklim değişikliği konusunda harekete geçmek için tasarlanmış, insan/doğa bağlantısının görsel olarak kasvetli ve duygusal olarak içsel bir hikayesidir. Filmin güçlü yönlerinden biri, kesinlikle izleyicinin mantıksal tarafına hitap eden gerçeklerden kaçınmasıdır. Bunun yerine, Magnitude , izleyicinin iklim değişikliğini soyut istatistikler yerine gerçek insan sorunlarına bağlamasını sağlamak için keder anlatılarını bir araya getiriyor.
Felaketler, kendimizi içinde bulduğumuz neredeyse geri dönüşü olmayan trajediyi anlatan, yavaş yavaş esen bir örtü gibi resmedilmiştir. Film, kanserin sinsiliği iklim krizine bir benzetme olarak sunulurken, kişisel ve küresel arasında kusursuz paralellikler çiziyor. Magnitude‘un ünlü yönetmeni Jennifer Abbott, kendi hayatından küresel ölçektekiler kadar etkili olan samimi hikayeleri anlatıyor. Bunu yaparken Abbott, yaşanan ve yaşanmaya devam edecek olan can kayıplarına gözyaşı dökmemeyi imkansız kılıyor.
Filmin mesajı tamamen kasvetli görünse de, bu aslında onun güçlü yönlerinden biri. Abbott, filmin ağırlığının farkında ve doğrudan ona hitap ediyor. Greta Thunberg ve Extinction Rebellion’ın kurucularının görünüşleriyle, çok umutlu olursak değişimin gerçekleşmeyeceğini söyledikleri gibi görünüşte alaycı mesaj savunuluyor. Umut, derler ki, bizi rehavete sürükleyebilir. Siyasi mesajlarda umudun hakim olduğu bir dünyada, Büyüklük normdan ve bir bütün olarak siyasetten ayrılmayı amaçlar.
Kişisel olarak konuşursak, bu filmin başarısı, insanları ayrılmaz bir şekilde ekosisteme bağlaması ve sorunu önemsemeye başlamamızı sağlamasıdır ve önemsemek, harekete geçmenin ilk adımıdır.
Filmin 80 dakikalık uzunluğu daha yavaş temposu ile birleştiğinde, hızlı tempolu film yapımına alışmış genç izleyicilerin sabrını YouTube, Tik Tok ve diğer sosyal medya kuruluşlarındaki kısa filmlerin kısalığını test edebilir. Bu konuyla alakalı bir nokta çünkü filmin idealleri ve hedefleri ancak geniş kapsamlıysa faydalıdır. Küresel bir sorunu değiştirmeyi amaçlayan herhangi bir retorik, niş bir kitleye hitap ederken nasıl faydalı olabilir? Bu, bu belgeselin onu izlemek için harcanan zamana değmeyeceği anlamına gelmiyor. kesinlikle öyle. Belki de sorun, daha geniş bir yanıt oluşturmak için benzer mesajların sosyal medyada daha yaygın bir şekilde dağıtılması gerektiğidir.
Sinematografide, izleyiciyi ince bir incelikle sessizce kendine çeken hassas, melankolik bir güzellik var. Görkemli kar yağışı olduğunu düşündüğümüzden, geniş bir yelpazedeki herkesi etkileyen bir orman yangınından çıkan küle geçişler özellikle çarpıcıdır. Kalan her çekim, Thoreau’dan bir yazı parçası gibi, yansımayı davet ediyor. Bizden Avustralya’daki yanmış ağaçları, sıcaktan bitkin düşmüş Koalaları cehennemden nazikçe kaldırmamız ve kayıp yaşayan bir doğayla uğraşan bir kanser kurbanını almamız isteniyor.
Ayrıca iklim değişikliği bağlamında yerli haklarından söz edilmesi de önemlidir. Nunatsiavut’un Eskimoları, binlerce yıldır kahya oldukları topraklar üzerinde sürekli olarak tam özerklik kazanmak için mücadele ederken topraklarının bütünlüğünü yitirdiğini görürler.
Keder ve iklim değişikliği hakkında yorum yapan bu gerçek insanların ve aktivistlerin tüm görünüşlerini tamamlamak, oyuncuların getirdiği ekstra dramatizasyondur. Bazı belgeseller gerçeklik ve kurgu arasında ani geçişler yaparken, Büyüklük dramatik performansı filmin gerçek bölümleriyle zarif bir şekilde birleştirir.
Son Düşünceler – Her Şeyin Büyüklüğü Bizi Nereye Götürür ?
Bu film istemsizce gözlerimde birden fazla yaşlar oluşmasına neden oldu, ama ben daha dik kafalı bireylerin, sadece şimdiyi ve şimdiyi düşünenlerin, Abbott‘un bizim için özenle ördüğü anlatıya tepki verip vermeyeceğini merak ettim.
Abbott‘un bize gösterdiği şey, iklim değişikliğinin her şeyden önce bir empati sorunu olduğudur. Derinden ilgilenmeye başlarsınız ve sorunun ciddiyetine yönelik ilgi ve takdir düzeyi, kişinin eylemlerini bilgilendirir. Ama filmin duygusallığı, mesajına zaten sempati duymayanlarda kaybolursa ne olur?
Bu, kaybedilen veya yakında kaybedilecek olanın yasını tutma zamanı olabilir, ancak Abbott ve diğerleri, aynı zamanda harekete geçme zamanı olması gerektiğine inanıyor.
